Schizofrenia to nie jest łatwa choroba

Schizofrenia jest chorobą młodych ludzi, chorobą rozszczepionego mózgu. Urojenia, halucynacje nękają pacjenta bardzo często. Chory z halucynacjami skarży się, że słyszy głosy oraz dźwięki. Czasami mówi do niego jedna osoba, nieraz więcej osób. Jeśli ma urojenia wzrokowe to dostrzega kształty, rzeczy oraz osoby, których przy nim nie ma. Halucynacje mogą występować wspólnie z wzrokowymi. Chory uważa, że inni go obserwują, podsłuchują i prześladują, chodzą za nim i dokuczają mu. Może słyszeć głosy z zewnątrz lub ulokowane w swojej głowie. Choroba ta ma wiele form, ale każda jest dręcząca i bardzo dokuczliwa. Nie należy jednak się poddawać, trzeba walczyć i radzić sobie z tą chorobą. Choroba może rozwijać się powoli lub szybko, czasami trudno skojarzyć zmianę zachowania danej osoby z jej zdrowotnymi problemami.

 Objawy schizofrenii są następujące:

*  bezczynność;

* brak woli działania:

* brak zdolności do odczuwania przyjemności;

* zanik dbałości o siebie.

Schizofrenik zmienia się, izoluje, nie potrafi współpracować z otoczeniem. Jego życie traci sens, blask oraz cel. Schizofrenia nazywana jest chorobą młodych ludzi, ponieważ często występuje u osób w wieku poniżej 30. roku życia. Jest to bardzo niepokojący stan, dlatego negatywne objawy powodują, że konieczne jest zgłoszenie się do lekarza-specjalisty, czyli psychiatry. Zdarza się, że na tę chorobę zapadają dzieci oraz młodzież, nie są to wcale odosobnione przypadki.

Jak lekarz rozpoznaje chorobę?

Lekarz rozpoznaje chorobę rozmawiając z pacjentem, obserwując go i określając stan jego zachowania. Schizofrenia często występuje wspólnie z innymi chorobami takimi, jak

choroby układu krążenia, nadwaga, zwiększone stężenie cholesterolu, cukrzyca. Jest to bardzo typowa korelacja i skojarzenie kilku nawet chorób. Schizofrenię może wywołać stres, brak pewnych składników w organizmie lub predyspozycje genetyczne.

Jak leczyć schizofrenię?

Schizofrenia leczona jest tabletkami, za pomocą psychoedukacji, psychoterapii, terapii zajęciowej oraz na przykład elektrowstrząsami. Leczenie wymaga współpracy lekarza z pacjentem oraz jego rodziną. Bliscy chorego powinni pilnować czy zażywa on leki tzw. neuroleptyki. Wiele osób chorych na schizofrenię kuruje się ambulatoryjnie lub w szpitalach. Najciężej chorzy trafiają do szpitala, w fazie nasilenia zachorowania na tę chorobę. W większości przypadków leczenie szpitalne w ogóle nie jest konieczne. Wystarczy podawanie leków w warunkach domowych. Jest to znakomite rozwiązanie i wystarczające w większości przypadków. Konieczna jest także psychoedukacja, czyli uczenie chorego jaka jest jego choroba, czego może oczekiwać, co powinien robić, a czego robić mu nie wolno. Schizofrenia wcale nie musi niszczyć życia i prowadzić do destrukcji. Konieczne są aktywność fizyczna, dobre odżywianie oraz dobra ilość snu, co najmniej osiem godzin na dobę. Takie podejście pozwala lepiej leczyć tę chorobę.

Schizofrenia jest chorobą przewlekłą, wymagającą solidnego leczenia i dobrej opieki medycznej. Chorego nie można pozostawić samemu sobie, lecz koniecznie trzeba wspierać go w leczeniu. Nagłe odstawienie leków może zaostrzyć stan zdrowia osoby chorej. Lepsze samopoczucie nie może oznaczać odstawienia leków, lecz jest powodem do zadowolenia. Schizofrenia jest trudna do leczenia, przewlekła i wstydliwa. Ludzie chorujący na schizofrenię nie chcą przyznać się do tej choroby. Ukrywają swój stan przed znajomymi i przyjaciółmi, czasami nie informują o niej nawet rodziny. Znane są przypadki całkowitego wyleczenia, ale są one bardzo rzadkie, a przyczyny wyzdrowienia nie są w pełni znane. W najcięższych przypadkach schizofrenii chory nie może pracować i wysyłany jest na rentę chorobową. Jest to około 10 procent wszystkich chorych na tę chorobę. Ze schizofrenią można żyć, ale jest to mocno skomplikowane oraz utrudnione życie.

Więcej na: myslowianki.pl/pierwsze-objawy-schizofrenii